Rzeczownik

Deklinacje rzeczowników

Język grecki rozróżnia rzeczowniki o dwóch zakończeniach (Δικατάληκτα) i rzeczowniki o trzech zakończeniach (Τρικατάληκτα).

Rzeczowniki o dwóch zakończeniach mają jednakowe końcówki w dopełniaczu i bierniku liczby pojedynczej oraz w mianowniku i bierniku liczby mnogiej. Innymi słowy, te rzeczowniki mają po dwie różne końcówki w liczbie pojedynczej i mnogiej, skąd pochodzi ich nazwa.

Rzeczowniki o trzech zakończeniach mają różne końcówki w różnych przypadkach liczby pojedynczej i mnogiej.

W swoją kolej, rozróżniamy dwie grupy rzeczowników o dwóch zakończeniach:

1. Rzeczowniki równozgłoskowe (ισοσύλλαβα) mają tę samą liczbę zgłosek we wszystkich wypadkach liczby pojedynczej i mnogiej.
2. Rzeczowniki nierównozgłoskowe (ανισοσύλλαβα) mają różną liczbę zgłosek w liczbie pojedynczej i mnogiej.

Końcówki mianownika

Za pomocą końcówki mianownika możemy ustalić rodzaj rzeczownika. Wyjątek stanowią tylko rzeczowniki na -ος, które mogą należeć do dowolnego rodzaju.

Wołacz

Wołacz liczby pojedynczej stwarzamy zgodnie z następującymi regułami:

Rzeczowniki rodzaju męskiego na -ος a również nazwy własne na -ος, mające więcej niż dwie zgłoski, stwarzają wołacz za pomocą końcówki -ε:

Rzeczowniki na -ς, w tym nazwy własne, mające nie więcej niż dwie zgłoski, odrzucają końcówkę -ς:

Wołacz liczby pojedynczej reszty rzeczowników jest równy mianownikowi.

Wołacz liczby mnogiej wszystkich rzeczowników jest równy mianownikowi.

Akcent

Przy odmianie rzeczowników akcent pada na tę samą zgłoskę, co w mianowniku liczby pojedynczej, o ile na to zezwalają reguły ogólne, np.: M. σώμα, D. σώματος.

Jeśli pod czas odmiany do rzeczownika dodaje się zgłoska długa, akcent przenosi się na następną zgłoskę: M. σύντροφος, D. συντρόφου.

Dokładniej wypadki przesunięcia akcentu są rozpatrzone w następnych rozdziałach.